Καλό ταξίδι παλικάρι μου.

Άλλη μια μάνα ντύθηκε στα μαύρα, σε άλλη μια μάνα έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη της.

Ο πόνος είναι αβάστακτος με τα όνειρα ενός νέου να σβήνουν ξαφνικά και αναπάντεχα στην άσφαλτο.

Τι να πεις σε αυτή την μάνα; 

Αυτή την χαροκαμένη μάνα που μπρος στο άψυχο σώμα του παιδιού της θρηνολογεί, σπαράσσεται και ολοφύρεται δίχως να βρίσκει παρηγόρια;

Τι να πεις σε αυτόν τον πατέρα που βουβά σκέφτεται τα τόσα πολλά που του πρόσφερε η παρουσία του παιδιού του;

Καλό ταξίδι παλικάρι μου.

''- Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου

πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

- Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;…

- Δε μου μιλείς κ’ η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω

και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.

- Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε, ψηλώνει ο ήλιος, έλα

και το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε στην πιατέλα.

- Και γω θα καρτεράω σκυφτή βραδί και μεσημέρι

ναρθεί ο καλός μου, ο θάνατος, κοντά σου να με φέρει.

- Πού πέταξε τ’ αγόρι μου; Πού πήγε; Πού μ’ αφήνει;

χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη.

- Ω, Παναγιά μου, αν ήσουνα, καθώς εγώ, μητέρα

βοήθεια στο γιο μου θα ‘στελνες τον Άγγελο από πέρα.

- Τώρα τα μάτια σου έκλεισαν και γω κλείστηκα απ’ έξω

κι ούτε έχω πέτρα να σταθώ και δρόμο πια να τρέξω.

- Γιε μου, αν πονάς την ορφανή που στέκει έξω από τη θύρα

άνοιξε τα ματάκια σου και μια στιγμούλα τήρα

- Αχ, γιε μου, γιε μου, γιόκα μου, δε δύναμαι άλλο η έρμη

χτυπούν, χτυπούν τα δόντια μου σα να με πιάνει θέρμη

- Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση

κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.

- Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.

Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε….''

(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. Α’, εκδ. Κέδρος)